De ervaringen die ik heb gehad van de slikangst zijn alweer lang geleden, gelukkig. Voor iedereen die dit zal lezen, zal ik maar meteen beginnen met, dat het over gaat, dat je er van af komt en dat het je leven niet meer zal beheersen. Op dit moment misschien wel heel ongeloofwaardig, maar jullie moeten mij geloven.

Het is mij gelukt, het is mezelf gelukt. Ik raad iedereen aan om vooral naar je eigen gevoel te luisteren, jouw gevoel is het beste. Als je huisarts iets aanraad waar jij niet achter staat, dan kun je het wel proberen, maar als jij je bewust of onbewust daar al tegen verzet, dan gaat het sowieso niet werken. Jij bent tenslotte degene die jezelf helpt ervan af te komen. En jij bent daar sterk genoeg voor.

Ik zat op een dag aan m'n bureau op het werk met een broodje met soep. Er zaten nog twee andere collega's aan m'n bureau. Plots merkte ik dat ik niet meer goed kon slikken. Ik hoopte dat het ergens anders wel weer zou gaan maar dit was helaas niet het geval. Bij het doorslikken van eten of drinken voelde ik een blokkade, het wilde niet naar achter in m'n keel.

Lichamelijke onderzoeken in m'n keel en slikfoto's in het ziekenhuis wezen niets uit. De Neuroloog zei je mankeert niets. Ben in die tijd zelf gaan zoeken wat het kon zijn want ik had op dat moment nog geen enkel idee. Ik wist alleen dat ik niet goed meer kon slikken. Na zoeken kwam ik uit op slikangst, en deze term klopte helemaal met alles wat ik had meegemaakt en voelde op dat moment. Ik heb blijkbaar eten geassocieerd met angst.

Ben toen begonnen op eigen initiatief met therapie bij een hypnotherapeute in m'n woonplaats. Zij leerde mij beter om te gaan met alle drukte op het werk en een beter zelfbeeld van mezelf te krijgen waarin ik niet langer bang hoef te zijn voor andere mensen.

Ik heb al jaren last van slikangst, en durf niet te slikken omdat ik schrik heb dat ik ervan ga stikken. Elk beetje dat in mijn mond of keel komt is een mogelijk gevaar...

De slikangst is over een lange tijd met pieken en dalen gegaan...een paar weken gaat het goed...dan weer een paar maanden slecht.
Ik heb constant schrik om te stikken...iedereen die ik leer kennen moet als "vereiste" het Heimlich manoeuvre kennen, zodat ze mij eventueel zouden kunnen redden moest ik mij toch verslikken. Hoeveel keer dat ik de arts van wacht in het midden van de nacht in paniek heb opgebeld omdat het niet ging.

Deze angst neemt mijn leven over, ik ben het zo beu.

Ik ben net alleen gaan wonen en mijn angst is groter geworden...want wie gaat mij kunnen helpen als ik stik...

Ik ben het kotsbeu om als een klein kind niet meer alleen te kunnen leven, om niet alleen te kunnen eten of drinken...of gewoon slikken of ademen...

Ik ben een meisje van 14 jaar en heb een probleem. Elke avond eet ik samen met mijn ouders rond de tafel. Meestal krijg ik dan iets te eten wat ik lekker vind. Maar het grote probleem is dus, ik durf het niet door te slikken!! En dat heb ik ook tegen mijn ouders gezegd, maar die maken er grapjes over.

Ik weet eigenlijk niet precies hoe het begonnen is, maar het kan natuurlijk ook gekomen zijn omdat ik me een keer heel erg verslikt heb.

Ik heb me als klein kind vroeger verslikt in een stukje gehakt en ik rende in paniek naar buiten, wist niet waar ik het zoeken moest! Sindsdien had ik op ''spannende momenten'' zoals met vliegen, een presentatie geven, of iets nieuws doen, er ook last van. Dan kon ik gewoon even niet drinken, bang dat ik me zou verslikken/stikken.

De gedachte maakt me gek.

In het jaar 2014 zat het me niet erg mee, een paar dierbaren verloren en mijn relatie ging over. Het sloeg meteen op mijn keel, ik kreeg weer slikangst. Meestal was dit tijdelijk en kon ik me zelf er na een tijdje wel overheen zetten.

Ik zet mezelf ertoe om 's morgens bij mijn twee boterhammen een glas water te drinken maar dit lukt alleen als ik vrij ben, omdat ik er gemiddeld 2 uur over doe! De rest van de dag drink ik niets, en als ik thuis kom maak ik vaak een smoothie met melk, banaan en bevroren vruchten. Hierdoor krijg je een soort dikke vla smoothie.. nou en dat is het...

Ik ben hiermee naar mijn huisarts gegaan. Hij heeft me doorverwezen naar een psycholoog, en hoop hier zo graag vanaf te komen want ik voel me verschrikkelijk..

Ik kan er zelfs boos om worden, maar het is niet meer terug te draaien, het is nu alleen hopen dat ik de goede hulp krijg en dat mijn angst te overwinnen is.

Want een leven zo, met slikangst, is echt niets aan...

Hoe kom je aan slikangst, geen idee. Hoewel, waarschijnlijk was het bij mij een ophoping van verschillende dingen. De mensen in mijn omgeving herkenden het niet, en ik kende zelf ook niemand met dit probleem. Online was er zeer weinig te vinden over het onderwerp, maar er hadden wel meer mensen last van. Onderhand wisten de mensen om mij heen dat ik soms niet gezellig met ze wilde eten, omdat het minder ging. En ze wisten ook dat het bij mij langzamer ging dan de gemiddelde mens.

Ik ben er een tijdje vanaf geweest maar door wat verschillende dingen is het weer boven komen drijven.

Wat ik wel heel goed besef is dat je tijdens de EFT echt moet VOELEN. Anders lukt het niet goed. Echt voelen wat je angst is, waar je pijn zit etc. Ik wil mensen echt aanraden om de EFT-techniek te proberen, als je slikangst hebt ben je echt wanhopig, dus probeer je denk ik alles. Ik in ieder geval wel.

Zelf heb ik nu sinds een aantal weken slikangst. Het begon met het drinken van cola, ik kreeg het ineens niet meer doorgeslikt en het leek wel alsof ik ging stikken. Toen durfde ik daarna niet meer te drinken. Nu draait het zich om en durf ik gewoon weer te drinken maar juist niet meer te eten.

Ik ben al 2 kilo afgevallen zonder er iets bijzonders voor te doen. Zelf denk ik dat het tussen mijn oren zit en dat ik zelf het slikken tegen houd. Toen ik rond de 11 jaar was, ben ik bijna gestikt in een dopje van een pen. Ik zat op school en had het dopje in mijn mond tot het in mijn luchtgat schoot. Sindsdien durf ik al geen pillen te slikken, de pillen die ik slik prak ik of laat ik oplossen in water.

Nou ben ik een aantal maanden geleden weer bijna gestikt in een chocolaatje, het was een vreselijke ervaring, ik denk dat ik daar echt iets aan heb overgehouden, en dat ik nu de slikangst heb ontwikkeld.

Andere mensen zullen het niet begrijpen en het daarom heel raar vinden.

Ik ben naar de huisarts geweest en die had geen idee wat ze met mij aan moest.

Ik eet het makkelijkst op mijn eigen kamer of in de keuken als er niemand anders is. Dus dit ga ik ook zeker doen aankomende dagen in de hoop dat ik steeds meer beneden kan gaan zitten tijdens het eten. Tijdens het avond eten zit ik sowieso beneden. Ik denk dat dat het ook moeilijk maakt, dat iedereen verwacht dat je je bord leeg eet, wat eigenlijk bijna niet meer lukt.

Vanaf mijn 15e jaar heb ik een fobie om bang te zijn te stikken in eten, inmiddels ben ik 29 jaar en ben ik nog aan het vechten om weer normaal te kunnen eten.

Het begon bij mij in een restaurant dat ik mij verslikte in een pepermuntje, nou moet ik zeggen het mijn eigen schuld was, ik was tikkertje aan het spelen met mijn neefje en nichtje en tja dan kan zoiets gebeuren! alleen heeft me dat lang gevolgd en wist ik wat geen lucht meer hebben was.

Ik ben op kamers gegaan omdat het niet te harden was thuis. Ik kreeg een zware depressie waardoor ik weer aan de antidepressiva ben gekomen! Ik kon niets meer eten. Ik kocht eerst babypotjes voedsel toen ik nog op kamers woonde en mijn moeder deed al mijn eten in de blender. Elke dag lag ik op de grond, weer door paniek. Ik bang was te stikken want er zat weer wat in m'n keel.

Ik ben dus opnieuw gaan leren eten langzaam van vloeibaar naar brood wat ik goed weg kreeg, de korsten liet ik staan en zo steeds verder.

Op dit moment ben ik bezig met EMDR bij mijn psycholoog.

Ik moet zeggen het is echt heel zwaar!

Ik ga soms echt door een hel dat ik denk ik ga zo dood, maar tja als je logisch nadenkt dat kan helemaal niet door zo klein stukje. Ik ben blij ik niet de enige ben met mijn slikfobie, ik dacht eerst dat ik gek werd. Maar dan zijn er meerdere mensen gek net zoals ik.